Refleksja o życiu

W zgliszczach lepkiej obłudy, chwiejnej uczciwości,
wierzyć trzeba w ogień , że wktótce znów zapłonie.
Jakim ufać wartościom, jeśli nie miłości?
Słodkiej jak twe usta...troskliwej jak twe dłonie.

Świat jest pustym widokiem, który kształtujemy,
przez pryzmat barw duszy, na płótnie doświadczenia.
Kolory są odbiciem tego jak żyjemy,
tylko miejsce obrazu bez przerwy się zmienia.

Nie ma antidotum na serce przełamane.
Co było nie powróci, wspomienia skradną czas.
Chwile już stracone w goryczy malowane,
zasłonią co ważne, omamią kolejny raz...

Już czas wybaczyć słowa przesiąknięte żalem.
Z serca wylane łzy, sceny wkrzeszane od lat.
Co złe straciło pamięć, nie stało się wcale,
trzeba najpierw kochać siebie by pokochać Świat.

autor

adasiowaagusia

Napisany: 2011-06-07 Dodano: 2011-06-07 14:00:46

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie