równowaga, być musi...

Poszła Głupota szukać Mądrości,
dobrze już życie dało jej w kości,
gdzie się pojawi dostaje guza,
chociaż łeb szczelnie kryje kapuza.
Jednak, gdy tylko ją ciut wychyli,
dostaje po nim w ułamku chwili.

Jest przygnębiona, prawie w rozpaczy,
wyśmiewającym wciąż się tłumaczy,
że nic nie winna swojej naturze,
choć sieje zamęt i wznieca burze.
To znowu komuś brzydko odpowie
w sumie charakter ma taki w sobie,
że ciągle tylko to pokazuje,
co ludzi w oczy potwornie kłuje.

Nie wie bidula, że już spotkała,
tę której tyle razy szukała
i teraz także ową trąciła,
kiedy nad swoim losem kwiliła.
I chociaż tamta dłoń jej podaje,
ta na jej widok z lekka przystaje,
lecz że jej cechy na Mądrość warczą,
więc się zasłania przed tamtą tarczą.

I tym sposobem omija złoto,
które przytulić chciała z ochotą,
bo nie poznaje siły Mądrości,
która na drodze często jej gości.
Jednak ktoś kiedyś ją dość pocieszył
( nie, nie odczytuj, że ją rozgrzeszył ),
iż gdyby całkiem tak jej nie było,
Mądrość, by w Pychę wredną zmieniło.

Więc ona także czasem potrzebna,
nawet ta ośla, nadzwyczaj wredna,
bo wtedy Mądrość siłę swą widzi,
zatem z Głupoty przywar nie szydzi,
tylko próbuje jej wytłumaczyć,
lecz ta jej mową nie chce się raczyć.

Jaki tu morał - ważna Głupota,
choć często ludzie gonią jej kota,
lecz dzięki temu, Mądrość w krąg gładzi,
to co Głupota cichcem zasadzi.

autor

niezgodna

Napisany: 2017-03-26 Dodano: 2024-04-07 15:13:24

Ten wiersz przeczytano 242 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie