Róża tonąca we łzach

Czeluść ziemi smutna spogląda jak z oddawna - i tak jak pachniały nam jaśminy i wrzosy

Róża tonąca we łzach -
odchodzi zimnym pulsem,
duch żywota jak galop
w arytmii serc i bezduchu płuc.

- Nie tak szybko,
zatrzymaj ten czas,
choć dla nas.
Wypowiadasz skruszonym szeptem prośbę której nikt nie spełni.
Prośba retoryczna.

Ćmy trupie na czele grożącej watahy -
to dzień się spóźnia i szyby martwe rdzewieją w kurzu niespokojnym.
Wśród dzwonów,
już na dnie losu,
na wpół zwiędły -
jeszcze tlący się naiwnie kawałek uśmiechu jak dawniej.
Jednak to już nie to samo.

Sen jadowity - czarno zamszowy,
zdradliwy.
Gdy wskazówki zegara pogubiły się w swoim szalonym biegu.

Zawsze musi przyjść moment gdy otwierasz szeroko oczy,
gdy w jednej chwili zapalają się setne płomienie -
jest obawa czy to nie te ostateczne i ostatnie.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-11-19 Dodano: 2007-11-19 18:26:23

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie