Rozdwojenie

Ten szum niezawrotnie zawracający mi głowę
wywracający nieskazitelne myśli
o życiu i śmierci
pęka w hałasie tajemnicy
w tym zabrakło jaśniejszych kolorów
więc rozpływam się w kłębku zwiniętej rozpaczy

Zatem poznaj sens rozbiórki rozgraniczającej dwa światy
miedzy tymi, których umiłowałeś
stań pod niemą strażą mgławiczej przestrzeni
Aniele Stróżu, zstąp z błotnistej ziemi
i umocz święte ręce twe we krwi
we krwi, w której się serce nurza

Gdy przebrnę przez całą puszczę ciernistą i wrogą
nareszcie po latach tęsknoty
zobaczę, że dwoje gwiazd było
dwa głosy przemawiające we mnie
ten w który wierzę i ten fałszywy
rozgraniczone neutralną kolumną

Głos pierwszy przemawiał
gdy spotykałam myśl
będącą baryłką prochu
uśmiech stanowił lont
a ogień podpalał go samoistnie

Głos drugi przemawiał
z pustki i ciszy
utopionej dłoni we włosach
głos oddzielający mnie jeszcze bardziej
zaplątujący mnie we własne myśli
kaleczący umysł

Ileż wtedy uczuć tonęło
i burzliwych pragnień cichło
w mrocznej głębi tego głosu dziwnego

rozpłynęły się oba i niech to szczęście
tak się rozpromieni, że
na teraźniejszość i przyszłość
nic nie myślę i niczego nie pragnę

autor

P.K.

Dodano: 2009-03-02 20:04:55

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie