Rozkosze życia

Wiersz na najbliższe warsztaty recytatorskie w Domu Zarazy

Temat "Rozkosze życia" Gabrysia
Nam na warsztaty zadała.
Cóż o rozkoszach napiszę dzisiaj,
Gdy mam dych siedem bez mała?

Pamiętam - kiedyś rozkosze łoża
Bardzo człowieka nęciły.
Dziś człek popatrzeć najwyżej może,
Kiedy mężczyzną jest byłym.

Ceniłem także rozkosze stołu,
No bo - przyznacie to sami -
Miło w kompanii czasem wesołej
Zjeść choćby kaczkę z jabłkami,

Lub krwisty befsztyk i bukiet z jarzyn
Ugotowanych na wodzie...
Dziś mogę o tym tylko pomarzyć,
Bo kaszka manna mniej szkodzi.

Albo muzyka... Tak ją kochałem
I mogę wyznać wam szczerze,
Że w filharmonii często bywałem,
A jeszcze częściej w operze.

Lecz już nie chodzę. Przyznać się muszę,
Że pian nie mogę wysłyszeć.
Nie wiem, czy mi się zepsuły uszy,
Czy może grają dziś ciszej.

Książki czytałem też jak szalony,
A dziś, niestety, tak bywa,
Że trzy, czy cztery przeczytam strony
I druk się w oczach rozmywa.

Albo alkohol. Aukcja. Wybieram
Wina, by rozwiać swe smutki...
Dziś jam emeryt. No i cholera
Stać mnie, by tanie pić wódki.

A turystyka? W deszczu, czy w słońcu
Z plecakiem po górach drałować?
Dziś też bym poszedł, gdyby ktoś w końcu
Tam windy zainstalował.

Więc cóż z rozkoszy życia zostało,
Gdy człek już ma swoje lata?
Jedno, lecz przecież to nie jest mało:
Dobra indyjska herbata.

Taki Darjeeling człowiek zaparzy
I zaraz czuje, że żyje...
Lecz słabą!!! Tu też trzeba uważać,
Bo po niej serce tak bije.

autor

jastrz

Napisany: 2022-06-06 Dodano: 2022-06-06 00:35:46

Ten wiersz przeczytano 915 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie