Rozmowy rodzinne.

Wiersz pisałem pijany, wiec nie mów, że rozumiesz, ba ja nie wierzę w słowa.

Na stole wszystko, czego nam trzeba.
Jest życia trud i błahy smród kapitalizmu.
Jest woda ognista, co historię kocha,
a w tle gdzieś matka, co ułomnych chowa.

I kieliszki dumnie wzniesione w dłoniach.
Toast, które życie nam przedłużyć mają.
I duma w słowach i nienawiść w oczach
i miłość, której nie sposób nam okazać.

A wszystko przez to, że nas kiedyś połamali.
Nasza krew, co krąży już nie jest ta sama.
Bo boli za każdym razem mocniej to serce,
które przecież nie ze stali, a z bólu się rodziło.

Na stole więcej, niż nam dziś trzeba, wiesz...
Na stole się rodzi nienawiść w kwiaty strojna.
A jutro przyjdzie nowy dzień, i inna już Polska.
Ja zapomnę prędzej słowa, niż zapach wódki.

autor

nikt

Napisany: 2007-10-28 Dodano: 2007-10-28 21:07:11

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie