Ruchome schody

Z Za pustych słów i wyrazu głębi
Widzę maszynę przerażająco ogromną
Z dala od negatywów i obrazów sepii
Przybliża zdarzenie ścieżką nieuchronną

Ruchome schody mojej historii
Próbuje schodzić,gdy pędzą do góry
Radosne i piękne tylko w ironii
Spadam na każdym stopniu ponurym

Prawdziwym obliczem jest walka z minutą
Tą niewidoczną, z wnętrza wysnutą
Nic nie mówiąc chce zakończyć te lata
Publicznego upokorzenia, porażki totalnej
Patrzy na siebie unikając światła
I wpada w pułapkę nostalgii banalnej

Czekam na koniec, ucieczkę na tarczy
Jeśli tylko odwagi wystarczy
W tym, co piszę zostanę na wieki
Lecz dotknąć mnie tobie nie uda się wtedy.

autor

ZaMłodyNaGniew

Napisany: 2006-11-18 Dodano: 2006-11-19 12:11:37

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie