Zemsta

Chodziłem po murze początku i końca
Już prawie dałem przechylić się, skusić
Mało zabrakło a bym to wymusił
Jednego słowa, gestu bez sensu
By wpaść w nieskończoną nicość zamętu

Patrzyłem na ludzi podobnych, bez twarzy
Widziałem ich podłość w sekundzie rozstania
Gdy któryś przechodził, gdy pięknem się słaniał
Gdy działał w spotkaniu przymus mijania

Gdy najlepszą pamięcią było zapomnienie
Spotkałem wędrowców, mędrców snu krainy
Lecz były to chyba tylko ich cienie
Wkrótce obłudą nasiąkły ich czyny

Każdy mnie widział myśląc i na myśli kończył
Nie podali mi ręki by wahanie zakończyć
I ludzie z maskami i mędrcy wyblakli
Lecz to był smutku moment ostatni

Teraz stoję na skale najwyższej z poczętych
Patrząc na ciała klęczących oprawców
Wysłuchując błagalne, fałszywe lamety
Wskazuję palcem przeklętych szubrawców

Lękliwie patrzą w przerażające me oczy
W czerwonych średnicach szukają pomocy
śmiejąc się głośno z błagalnej parady
Wpajam piekielny plan mojej zemsty

Czekam napięciem zadając im rany
Szukając atutu niszczą się sami
Chcą mnie przekupić ,uciec od kary
A ja nie spocznę aż skończą w otchłani

W końcu zagram na czterostrunowej
Przestrzeni zła, smutku, płaczu, cierpienia
I brzmieniem wyroku melodii końcowej
Złowrogim dźwiękiem zniewolę marzenia

autor

ZaMłodyNaGniew

Napisany: 2006-11-20 Dodano: 2006-11-22 18:57:48

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie