Rzeczywistość, przeklęta

Zamiast Bogu podziękować,
że jej szczęście podarował,
że pozwolił pod jej sercem,
nosić życie jedno więcej.

Człowiek w szczęściu cały płonie,
jak swe dziecko weźmie w dłonie
i usłyszy pierwszy krzyk,
bicia serca piękny rytm,

same łzy się cisną w oczy,
bo to akt jest przeuroczy,
później pierwsze słowo mama,

nagle cisza,

stał się dramat.

Matka stała się potworem
i włożyła ciało w worek,
pojechała gdzieś zakopać,
bo przestała dziecko kochać.

Mąż jej pyta co się stało?
Gdzie me dziecko się podziało?

Żona trzęsie w koło biega,
no i łzami się zalewa,
błaga, krzyczy do pomocy,

„KŁAMIE” !!!

ktoś jej dziecko ukradł w nocy.

Człowiek martwi się i szuka,
pyta Boga,
kto go ukradł?

Każdy w smutku, bólu tonie,
brak nadziei, to już koniec
i zostaje żal do Boga,
bo mógł dziecko uratować.

To są fakty wzięte z życia
i się dzieją nie od dzisiaj,
dla mnie to jest jeszcze chore,
że się sądzą z tym potworem,
to już w głowie się nie mieści,
przecież to są nasze dzieci.

autor

wasky

Napisany: 2013-12-01 Dodano: 2013-12-01 08:56:16

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie