Sama ze smutniem ...

Jestem sama, zagubiona
kochana lecz odrzucona
idę drogą, a może polaną
potrze przed siebie i nie widzę nic ...
tylko las, zachmurzone niebo i kałużę w której sie przeglądam jak w lustrze
a po moim policzku spływa srebrzysta łza
która płynie bez celu


chciałabym o tym wszystkim zapomnieć
ominąć to jak kałużę
ale się nie da
pokorny smutek na de mną stoi
i mnie zmusza do rozpaczy

nagle brnę przez ten las
przez chaszcze
przez drzewa
w potarganej bluzce
w potarganej spódnicy
jak ten obcy
i myślę czemu właśnie mnie to spotkało


Nagle wpadam na kogoś kto mi życie ratuje
oczyszcza moją duszę ze smutków
łez i cierpienia
i szczęśliwa go przytulam
i mówię "dziękuję"

tą osobą jest nie kto inny tylko ...
...tylko miłość

z górygdziekuje za głosy :*:*

autor

Sylwusia:*

Napisany: 2007-12-15 Dodano: 2007-12-15 21:19:06

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie