Samobójstwo

Upadłam; i nie potrafię już wstać
Zawiodłam się; i nie potrafię już ufać
Znienawidziłam; i nie potrafię przebaczyć
Pokochałam; i nie potrafię wyrwać się...

Staję na dachu wieżowca
Wiem już czego chcę
Nienawidzę siebie
Nienawidzę życia
Nienawidzę tego
Którego nazywają bogiem

Podchodzę do krawędzi
Drżę lecz nie cofnę się
Pragnę ukoić ból
Nie umiem dłużej mileczeć
Postawię kres
Tej marnej wędrówce

Ostatnia myśl
Ostatnia łza

Rzucam się w przepaść
Skoczyłam
Modlę się
Do znienawidzonego
Nawet teraz wierzę
Że za chwilę obudzę się
We własnym łóżku
Że okaże się
Że nic takiego nie było
Że to był tylko sen

Spadam
Upadam
Z wielką siłą
Stykam się z gruntem
Z rzeczywistością

Nie ma mnie
Moje ciało tak zmasakrowane
Lecz dusza tysiąc razy bardziej cierpi
Moje samobójstwo

autor

Galathea

Napisany: 2005-02-13 Dodano: 2005-02-13 19:34:53

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie