Samotna wędrówka przez życie

Dryfuję przez życie samotnie jak przez morze.
Fale uderzając o mnie zzdają mi ból.
Jednak, gdy widzę małą wysepkę moje serce przepełnia szczęście i nie zważam już na wzburzone morze.
Pragnę dotrzeć do lądu i mimo wyczerpania chcę żyć.
Po chwili zauważam , że wysepka wcale się nie zbliża, wręcz przeciwnie cały czas się oddala aż znika z horyzontu.
Powoli tracę siły, mam już dosyć, na niczym mi już nie zależy.
Tyle razy się rozczarowałam.
Mimo, iż oddycham, moje serce bije, to wnętrze umarło.
Wszystkie moje nadzieje i marzenia zginęly w morzu razem z tysiącem łez.
Powoli zanika jakże ogomna do tej pory chęć życia.
Czy trafię w końcu na wysepkę zanim ta chęć całkiem umrze??

autor

katek86

Napisany: 2003-10-03 Dodano: 2006-10-10 10:27:11

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie