SAMOTNIA UMIŁOWANA, SAMOTNIA...

Romantyzm Czarnej trawy
W blasku zachodzących słów
Gdzie już nie sięgniemy...

Miłość gnije w opasłej tafli lodu,
Zastygła ćma pocałunków...
Ostatnia zorza snuje się
Po pięciolinii mego serca
Oplutego żywicą,
Skrwawionego poróżnieniem...

Moja słodka Depresjo!,
Mój Smutku!,
Mój Lęku! ---
Tańczcie, pląsajcie, grajcie...
Aby zegarów mych czas się nie skończył...

Teraz romantyzm zimnych kamieni
Pieszczotą porusza wzgórza Miroot,
Gdy roztrzaskana noc
Zbyt obficie krwawi...
W naszych ramionach.
Pustka.

Nocne motyle nigdy nie wracają
Po raz drugi do tego samego płomienia serc.
Moje serce z hebanu.

Oko nieżywo spogląda ---
Późne wieczory oraz osrebrzone świty,
Powtarzający się spektakl olbrzymiego kiczu.

Tasiemka czarnego czasu
Drga na wietrze przemian,
Płynie strumieniem zwątpień,
Wplątuje się w białe futro mojego lasu...

Już za późno.
Już za późno...
na zmartwychwstanie.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-05-04 Dodano: 2007-05-04 12:25:22

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie