Samotność

Obmokłe dłonie w przestrzeni ulewy dnia,
rodzą dreszczem zimna, małą łze w oku.
Wichrem myśli owianych w smugi cienia,
wpływa smutkiem na obłoki samotność.

Dręczy pazurem tęsknoty motyli uśmiech.
Usypia rodosny śmiech zapachów kwiatu
i nie pozwala zapomnieć o wspomnieniach.
Rozmglonych gdzieś, daleko na tafli lodu.

Impuls szeptem pragnienia ciepłych słów,
wprowadza kroplą serce w zagubiony cel.
Potem szukając właściwej drogi szczęścia,
rani przyjazne dzwięki chcące płynąc ze mną.

Wiara podsyca płomień złączonych dłoni,
wyrywa nadzieję z zapomnianych marzeń.
Pozwala oznaczyć szlak kroku w stronę
ramion, czekających radością na miłość.

autor

Mooona

Dodano: 2006-07-16 23:49:44

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie