Samotność?
Kosmos się zdaje taki odległy,
ale co nocy pełni wzruszenia
patrzymy, jak lśnią na niebie gwiazdy
i powierzamy im swe marzenia.
Dzika przyroda zdaje się groźna,
ale patrzymy w niemym zachwycie
na tę feerię kształtów, kolorów,
na to, jak w gąszczu pulsuje życie.
A drugi człowiek zdaje się obcy,
lecz jak my wszyscy pragnie miłości.
Jak tu więc mówić o zagubieniu?
Jak tu więc mówić o samotności?
Kalina Beluch
autor
kalina
Dodano: 2006-12-11 00:33:32
Ten wiersz przeczytano 526 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.