Sedacja z odzyskiem

Olśnienia są niczym innym jak błyskiem ciemności. Nie boję się pożaru w pustce, w próżni nic nie płonie - T.Karpowicz

*(pop.)

Zaczęło się niewinnie,
rankiem, po burzy łatałyśmy dziury w dachu.
Mżyło, kiedy pobiegłaś drżąca do apteki,
po krople waleriany. Do dzisiaj przemycam
w wierszach traumę raptownej śmierci. Garstka ziemi
w chłodnej pięści angielskim zwyczajem oddaje

wilgoć. Wykrusza z pnia zapach, cięższy niż ściana
płaczu. W watę w korku wsiąkło piżmo. Ukryte
estry spłynęły po szkle, wylały z biedrzanu dziki,
zaspany tłum. Noc czarniejsza od smoły zniosła
zgraję w próżnię właściwą swojemu mrokowi.

Kozłek jak zwykle wyciął w dłoni piętno klęski,
pazur kota. Z pozycji bliższej życiu moszczę
wtórny azyl. Dach jest gettem poza, ważkim
miejscem: daleko od siebie, od ciebie i od
waleriany. Tak mi nieznośnie lekko, niemal

bezboleśnie. W alei sennokierunkowej
martwi płoszą gołębie. Ze śnienia w śnienie pył
osiada głębiej w belkach. Mrok rzednie, mamo.

autor

rina

Dodano: 2009-07-27 00:11:10

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie