Sen

Nie bój się i zaśnij,
W szepcie zasłuchany.
Nie ma już niewiadomego.
Nie ma już drogi do nikąd.
Czuwaj we mnie i moim śnie,
Nad tęsknotą.
Dłońmi, które szukają Ciebie,
Zagarniam pustkę pragnącą.
Tworzę obrazy i sprzedaję je swojej pamięci,
Niczym nieznajomy z Montmartre.
Zbyt cenne.
Moje malarstwo zanurzone we wspomnieniach.
Porankiem sprzedane.
I na nowo będę czekała byś podarował mi:
Sztalugę westchnień, farby kolorów Twojej czułości,
Pędzelki zamiatające Twoje psotne spojrzenia.
Światło Twoich uśmiechów i Natchnienie Miłości bez końca.

autor

LoBuzica

Napisany: 2007-10-10 Dodano: 2007-11-16 14:22:55

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie