Sen Adama
Na podobieństwo swoje, na obraz swój
stwarzasz
mnie, podnosisz do życia, lepisz z prochu
ziemi,
autoportret swój, kopię, ledwie słowem
jednym;
karmisz jak dojną piersią Ziemia boska
Matka,
dajesz mi wolną wolę, przeciw Twojej gryzę
jabłko, Ty — miłość, łaska, pełnia
zlitowania,
Ty — Wszechświat, ziarnko, Ty — Ja, Ty —
Szatan przeganiasz
mnie z domu, własne dziecko za jedną
przewinę,
odwracasz wzrok swój ode mnie, pnę się na
wzgórze
mojej krwi, wołam w pustkę, szepczę krzyż i
słyszę
aniołów śmiech nade mną, co się kłębią
tłumnie
jak wrony wokół trupa w czarnej chmurze
dzikiej,
apokryf nowy rzeźbię w glinie swoim
ostrym
żebrem, odrzucam niebu i otwieram oczy.
autor
Czarek Płatak
Dodano: 2020-10-09 16:11:06
Ten wiersz przeczytano 860 razy
Oddanych głosów: 29
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (29)
Bardzo dobry wiersz skłania do refleksji :) Pozdrawiam
:)
świetny wiersz
pozdrawiam
Kolejny doskonały wiersz,
tylko się od Ciebie, Czarku uczyć:)
Przejmujące ...pozdrawiam
Głęboka refleksja z wiersza płynie.
Pozdrawiam serdecznie
Mam wielką nadzieję, że Adam tak śnił. Znakomity
wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)
Wiersz zatrzymuje, Czarku warto przemyśleć kolejne
wersy - są ciekawe i nietuzinkowe, pozdrawiam barwami
jesieni :)
Bardzo emocjonalny i ciekawy wiersz, pobudzający do
refleksji.
Nie raz, nie dwa mam, też mam takie odczucia. Jak
zawsze czytam Twoje wiersze z wielką przyjemnością.
Pozdrawiam
Skłaniasz czytelnika do refleksji.
Pozdrawiam.
Marek
Kwintesencja wolnej woli.
Na siłę Bóg do nieba nie bierze :)
Pozdrawiam Czarku :)
Lubię wieczorem tak porozmyślać...Wiersz dla mnie
bardzo....Pozdrawiam cieplutko...
Wiersz dobry, aczkolwiek Twój sposób widzenia grzechu
pierworodnego jest diametralnie różny od mojego.
Opuściliśmy raj nie dlatego, żeśmy zgrzeszyli.
Opuściliśmy raj tak jak dorosłe dzieci opuszczają dom
rodzinny - po to, by żyć na własny rachunek i założyć
swój dom. Bóg po prostu uznał nas za dojrzałych...
Tematyka zwykle przeze mnie omijana; prawda jest
pewnie nie do przyjęcia dla większości populacji.
Niemniej utwór skłania do refleksji, jest w tych
sakralnych klimatach coś pociągającego.
Pozdrawiam.
Piękny wiersz z głęboką refleksją. Miło,że zajrzałam
do Ciebie Czarku. Pozdrawiam serdecznie.
Dobry wiersz, zatrzymał.
Pozdrawiam serdecznie :)