Serce mego miasta

Wałbrzych- miasto, nad którym unosi się Duch…
Duch historii, pamięci, tajemnicy…

Tętniące życiem niegdyś i kolorami
mundurów, radośni ludzie, biesiady
górnicze. Jedność, przyjaźń, braterstwo.

Co dzień wydarzyć mogła się tragedia,
pozbawiająca żony-mężów, dzieci-ojców.
Mimo to, ten Tartar ich bardzo podniecał,
napawał strachem, ale i odwagą.

Zjeżdżają w dół, w nieznane otchłanie.
„-Słyszycie ten huk?! Coś wali się, łamie!”
„-Uciekajcie wszyscy! To strop się zawala!”
I cisza… cisza nastała…

Dziś ich dusze na wieki zamknięte w podziemnych tunelach.
Zalanych, zasypanych, wyniszczonych do zera.
Gruzy, puste place i szyby ostałe,
Wspominają ludzi z czarnego kamienia.

Zwęglona sól mego miasta,
stojącego na podziemnym grobowcu,
wciąż mówi, wciąż przypomina
o historii i anonimowych bohaterach Wałbrzycha.

O nich mówiła mi babcia i mama.
A byli nimi mój dziadek i tata.
To żywe legendy, niezapomniane.
Wciąż maja mundur i szable w szafie.

Tak wygląda moje miasto.
Me szare, wyniszczone…
lecz piękne i sercem przepełnione miasto…

autor

~Agnes~

Napisany: 2006-10-25 Dodano: 2006-10-25 22:25:38

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie