Serduszko

Zagubione serduszko, wśród białych chmur,
czuje błogą radość i spokój.
Lata lekko, niczym pięknego anioła wzór.
Chce na ziemi zaprowadzić pokój.

I leci wysoko do nieba,
jest delikatne i pełne wartości.
Wie, że mu nic nie potrzeba,
lecz brakuje mu czasem śmiałości.

Potrafi wzlecieć do góry.
Skrzydełka delikatne rozwija.
Wysoko ponad chmury!
I wszystko co złe, tam przemija...

Odradza się radość w tym sercu małym,
jak ręka Boga samego.
Tak przecież innym i tak doskonałym
od świata całego.

I już nigdy nie dozna przykrości.
I latać tu będzie wiecznie.
I już nigdy nie zazna starości,
bo tu czuje się tak bezpiecznie

I tylko tu jasne myśli ma,
swobodę, uśmiech i radość.
I wie, że ktoś tu mu niedługo da,
to że obca mu będzie prawdy nagość.

Bo to co złe, przeminęło
i już się nie musi bać.
Teraz dobro w obronie stanęło
i już się może cieszyć i śmiać.

autor

sliwunia

Dodano: 2004-10-23 17:44:39

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie