Sic itur ad astra...*

Człowiek ulega zwierzęcym instynktom.

Pędząc przed siebie, co tchu, co sił,
my, młodzi szukamy nowych dróg.
A świat nas za trud – nie wynagrodzi.
Zatrzymać nas mógłby tylko Bóg
- ale tego nie zrobi.

Wspinając się wciąż wyżej, wyżej,
strącamy z góry sami siebie.
Nie pisane jest nam słowo – „niżej”
choć gwiazd za mało na niebie
- warto spaść.

Wrażliwi, którzy nie zaznali przemocy,
okrutni, którzy nie byli jej obcy,
na nowym szlaku giną pośród nocy:
miłosierni, samarytanie, zabójcy, pochlebcy
- ciągłe konanie.

I ja jestem na ścieżce poznania.
Ja! Cogito! Trzcina myśląca Pascala
- i nikt mnie nie strąca, nie wzbrania,
choć jestem synem Ikara – podniebnego wandala
- wciąż trwam.

*"tak się idzie do gwiazd..."

autor

AdAstra

Napisany: 2006-03-14 Dodano: 2006-03-16 17:27:59

Ten wiersz przeczytano 362 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie