Sieroty

Kiedy patrzę na dzieci o radosnych oczach,
myślę o tych sierocych, z których smutek krzyczy,
karmiony przez koszmary co się śnią po nocach,
gdy przez wszystkie dni w roku pustką cisza syczy.

Tu wina tych maluczkich nie może być żadna,
bo istota poczęta mocą pożądania,
zaklęta iskrą życia ze wszech miar bezradna,
siłą ludzkiej natury musi być kochana.

Czasem bywa, że serce bogate w uczucia,
skutkiem grzechu wielkiego już zobojętniało
i trawione gorączką od jadu zepsucia,
na koniec lodowatym organem się stało.

Myślę, że dla tych sierot najlepiej by było,
żeby w podłym tym świecie się nie urodziły,
bo w każdym innym czasie, co smutek wyśniło
w otoczeniu miłości by w radość zmieniły…

autor

M.N.

Napisany: 2017-06-24 Dodano: 2017-06-24 12:18:24

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie