SKAMIENIAŁY

Na niebie gwiazd strumienie
Oświetlają jego skamieniałą twarz
Już dawno nie jest człowiekiem
Jego śladem pozostał tylko głaz
Serce swego rytmu nie wybija
Przestało grać swą życiodajną pieśń
W około jest samo zapomnienie
Nie pomoże już żadna łza

To buł jego wybór, sam odrzucił życia sens
Nie chciał przyjąć miłości
Nie miał wspomnień, nie czuł nawet złości.
Cały w środku był pusty
W końcu wyparowały z niego resztki życia
Przestała w żyłach płynąć krew
Pozbawiony wszelkich uczuć
Wydał z siebie głuchy krzyk

Nadszedł czas wiecznego pożegnania
„do widzenia” wyszeptał w ucho wiatr
Tak żyć nie można
Zginąć musiał i tak
Stał się pomnikiem przeszłości
Lecz ludzie myślą, że to zwykły głaz
Im też brak tej mądrości
Za to wypełnia ją uczuć moc

autor

kelly:)

Napisany: 2004-09-19 Dodano: 2004-09-25 19:16:59

Ten wiersz przeczytano 709 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie