Skorpion

Kiedy noc nie może spać
i sen najmilszy, najprostszy -
nie jego to czas - by trwać
tańcząc na noża ostrzu.

A kiedy jednak mrokiem zaśnie
na ścianach życie - jak trucizna -
zaklętą wiarę w dziwnych baśniach -
poeta bezsennością wyzna.

Kiedy już wisząc na szubienicy,
zaspane drżą powieki - grzesząc,
pod murem twardo stoi bicykl -
a miasto - nie wiem, może Rzeszów?

Kiedy wypełźnie spod kamienia
nieistniejący kolec - skorpion -
jadem w proch duszę pozamienia
z prędkością nuklearnych torped.

Kiedy już wszystko będzie jasne –
gdy dniem powita mrok - poranek -
zatruty jadem także zasnę -
jednak oddychać nie przestanę.

Widzę wszelako, czym twa ziemia
poeto dumny, jakże przetrwasz,
kiedy żeś pokarm - jak artemia
w akwariach pozatapiał - w szeptach?

Noc już daleko w swym rozkładzie
ścieżkę gwiazdami - milcząc kropi,
w skorupie chowasz lęki gadzie -
jad swój popijasz niczym doping.

autor

Pocieszko

Napisany: 2012-11-06 Dodano: 2013-02-25 10:14:52

Ten wiersz przeczytano 922 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie