Skrzyżowane szeleczki

Dawno. Dwa miesiące po pochówku mamy
na skróty przez Białkę i mokrą olszynę
piątka małych sierot, opuszczonych, samych
nosiła dla mamy na cmentarz nowinę.

- Zgrabcie dzisiaj siano i postawcie kopy.
Ojciec rzucił rozkaz już wychodząc z domu.
Kto miał tutaj grabić? Kilkuletnie chłopy?
Na trzy tylko jedna sprawna- ja dziewczyna.

Rozkaz ojca święty, siano już zgrabione.
Idziemy na cmentarz, jak w każde południe.
Przeprawa przez Białkę. Dzieci są wprawione.
Po ściętej olszynie też można przejść cudnie.

Przy grabieniu siana Miecio był przy rzece.
Gałązką olszyny trzepał, jak to bywa.
Gdy go tam ujrzałam, zadrżały mi ręce...
Pobiegłam do rzeki, a braciszek pływa.

Nie wiem Boże drogi, co wtedy myślałam.
Na rzece widziałam braciszka szeleczki.
Nie wiem mamo, jak ja go uratowałam.
Gdyby nie ja, może byłby na dnie rzeczki.

Tyle lat minęło od tego zdarzenia,
lecz ja często wracam do tego widoku.
Skrzyżowane szelki dają do myślenia.
To ty droga mamo miałaś nas na oku.

Nie można zapomnieć takich wydarzeń.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-08-28 Dodano: 2020-08-28 19:32:51

Ten wiersz przeczytano 1172 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie