Słońce prześwieca przez gruzy...

Coś migocze, drży i przenika. W kłębach kurzu i pyłu,
w śmiertelnej chmurze.
Nadlatują zewsząd żelazne ptaki, które ostrzą swoje dzioby, tnąc ze świstem strumienie atmosfer.
Z ogłuszającym rykiem toczy się gorący nurt
wezbranej, kipiącej krwi i posoki.
Spadają fragmenty ciał, połamane kości.
Wszystko się miesza
i niczym uschnięte liście wirują w powietrzu wyrwane kartki
z tomów poezji,
z modlitewnych ksiąg.

Matka zbiera szczątki swojego syna. Jej łzy kapią na szare kamienie,
na chrzęszczące pod stopami potłuczone szkło.
Ujmuje z nadzieją dłoń wystającą z ziemi, lecz szybko odkrywa,
że jest odłączona od reszty i blada tą bladością
obłoków.
Wciąż szuka twarzy, tak jak ktoś, kto kręcąc się wkoło, szuka samego siebie, nie pamiętając
własnego imienia.

Słońce prześwieca. Nie ma nic.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-08-30 Dodano: 2016-08-30 02:26:18

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie