Słońce tnie równo

Słońce tnie równo! Każdy zdąży się opalić!
Księżyc ma w sobie za to sprawiedliwości za nic!
Urzeka swym urokiem tylko nieliczne dusze...

Pan zdejmie te ręce z mej szyji, bo za chwilę się uduszę!

Uspokój się, ma miła, nie skonasz zbytnio prędko,
Księżycowi co jest nad nami, to nie jest wszystko jedno!
Uwielbia spoglądać z nieba na sceny jak te nasze!
Zaborczy kochanek płonie! Płomienia nie ugasze!

Pomruki światła nocy kołyszą się w przestrzeni,
Lecz nikt nie zgadnie nigdy, co kryje się pod niemi...
Tajemny czarny dywan roztacza czeluść, otchłań!
Księżyc nie będzie przecież oświetlał wszystkich spotkań...

Twe dłonie mnie zabiły, ta noc ze mnie zadrwiła...

Mnie za to, moja luba, przyjemnie ukoiła...

autor

Narayan

Napisany: 2005-09-28 Dodano: 2005-09-28 00:20:30

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie