Słońcem

Serce me ucieka, gonię je,
przez palce zranione uczucie przecieka.
Darem jest jego ofiara zelżyłości,
starte na proch, ofiarowane za miłość,
bezinteresowną, egoizmowi przeciwną.

Doskonale prawdziwa, zarysowana, podkreślona.
Zbudowana na skale miłosierdzia.
Jego oczy widzą wyraźne oblicze mego jestestwa,
ale także i martwicę.

Smak i zapach uczuć jak kawa ulotna
czekająca na dziewicę.
Chwilą jest kamyk rzucony kaczką na wodzie
jak i miłość, która przychodzi nagle,
nie poddając się modzie.

Jeśli przetrwa, to będzie prawdziwa,
jeśli zgaśnie przepaloną żarówką,
nie przyniesie żniwa.

Insp. Litanie

autor

dawidny

Napisany: 2017-10-06 Dodano: 2017-10-07 11:27:43

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie