Słoneczniki

Letni pejzaż krajobrazu nędzy,
Gdzie utopijność ludzkich jasności,
Niczym w rydwanie złotej wiedzy,
Musi trwać w bezkresie nicości…

Burzliwe odstąpienie od ładu,
Wzniosłe niepokoje o przyszłość,
Brak miłości, czas „układów”
To nie dobra droga do wolności…

Kropelka nadziei rosy polnej,
Spływa po złotym kwiecie,
Sen patrioty o ludzkości wolnej,
Zakończony myślą o brutalnym świecie!

W stanie kochać są inaczej,
Słowa, które nie mają znaczenia,
Polne słoneczniki widzą rzadziej,
Ludzkich serc w miłości pobłądzenia…

To spojrzenie na część wieczności,
Gdzie lud nawołuje dziki,
Pełen optymizmu i wzniosłości,
W stanie kochać polne słoneczniki!

autor

Szefol

Napisany: 2005-03-14 Dodano: 2005-03-15 19:00:23

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie