ŚmiErĆ

Stan przerażenia, ulgi, chwilowego zwątpienia...
Krótka chwila, a przemija całe życie,
Żaden autor już szczęśliwych zakończeń nie pisze...
Koniec marny czy może wyjątkowy początek?
Nasuwa mi sie do głowy juz nowy wątek!
Czy dobrze zrobie zakopując już się w grobie?
Wieczna szczęśliwość, taka wielka ulga na duszy...
Lecz czy to aby napewno uchroni me serce od takiej katuszy?
Gdy będzie po wszystkim może zniknę cała ja...
moje ciało się oddali, nie pozostanie po mnie zupełnie nic!
Co jak wieczności w poza życiowej radości nie ma?
Jeżeli życie przepadnie, jezeli pozwolimy mu uciec,
jednak ominiemy te chwile dla których wciąż trwamy.
Te , na które czekamy tak długo...
Odejdą Ci, których tak mocno kochamy!
Więc warto paroma krokami,
choćby kilkoma centymetrami ,zdala od śmierci iść
wędrować ku wyznaczonym celom,
nie poddawać się, wciąż walczyc, zmagać się z przeciwnościami,
kiedy dosięga nas świadomość, że starania nasze zaowocują, dojrzeją niczym pękate czereśnie na drzewach...
A nie rozpłyną się jak poranna mgła latem!
Spływa nam po policzku słona łza drobniuteńkiej nadziei.
Póki nadzieja warto poprostu żyć...

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-01-12 Dodano: 2006-01-18 12:45:27

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie