Smutek

Zaszeleścił we mnie smutek
Zaszurał butami i wykrzywił usta
Włosy opadły mu na twarz, ręce w kieszeniach trzymał
I patrzył oczyma szarymi na wnętrza mojego korytarze

Łączył się powoli ze ścianami mojego ja
Rozmywał się i giął
Aż stał się częścią mnie

Śpi teraz we mnie, obracając się z boku na bok
Wierci się, przekręca
Budzi się czasem, ziewa
Znów zasypia


Serce aż boli, gdy tak wypełnia mnie
Lecz żyć trzeba
Z nim trzeba żyć

autor

Bieniek

Napisany: 2006-11-28 Dodano: 2006-11-28 13:42:27

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie