Śnię mój sen...

Śnie mój sen,
lecz nie proroczy,
a w tym śnie,
mnie nic nie zaskoczy.
Słońce przez dęby,
suszy mokra ziemię,
szum Białej,
mile w ucho wpada.
Całe miasto,
widzę w dolinie,
lekki powiew liśćmi,
lato zapowiada...
W cieniu wielkich drzew,
właśnie odpoczywam
z mosiężnej fontanny,
woda wolno spływa.
Tu jestem gościem
nie z tego świata,
swobodnie podziwiam
kobiece krągłości,
gdy słowo pisane
tak.. lekko ulata
pięknie się robi,
gdy radość w tym gości.
To pocieszenie
chwilowych zdarzeń
przebiega przez senne powieki.
Kalejdoskop życia i marzeń,
świat morfeusza jest wielki.

autor

Erwin-1957

Napisany: 2014-01-16 Dodano: 2014-01-23 21:50:21

Ten wiersz przeczytano 725 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie