Sonet II. O miłości

My, istoty niegodne i ludzie prości,
pełni wad, grzechów, także w sercu złego,
niewarci nawet jednej łzy, mimo tego
obdarowani skarbem - darem miłości.

Największe bogactwo w świecie nicości,
najcenniejszy majątek serca naszego,
najwartościowszy sezam globu Bożego,
bywa przyczyną radości, lecz i złości.

Musimy ją w każdej chwili docenić,
zrozumieć nagły przypływ uczuć wielkich, jej
prawdziwej wartości nie da się przecenić.

Jej światła blask powinien się w nas mienić,
poznać koniecznie prawdę o miłości tej,
daje nam szczęście, więc musimy ją cenić!

autor

holdys16

Napisany: 2008-04-05 Dodano: 2008-04-05 15:18:05

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie