sonet wyrajony
O, polanowskie wzgórza niepojęte,
nienadszarpnięte zębem durnych czasów
kiedy się ścina wszystko co jest święte.
O, nieprzebrane z grzybów barwy lasu,
niewydeptane ścieżki po jeleniach,
niewyleżane polany atłasu.
Jeśli was czasem na inne zamieniam
nie płaczcie, przecież taka bywa miłość,
że przez tęsknotę kochanków docenia.
Gdyby się jednak nam kiedyś skończyło,
późną jesienią lub we wczesnym maju,
powrócę zawsze bo jak by to było;
Żeby zapomnieć tańce na ruczaju?
Żeby nie wrócić po śmierci do raju...
autor
z nick-ąd
Dodano: 2017-12-06 10:50:51
Ten wiersz przeczytano 529 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
jestem za Podobaniem :)
O!, jeju, święty Mikołaju i ja chcę do takiego raju
;):)
Piękny! A przedostatnia - miód!
Pozdrawiam :)
mnie również się podoba :)
Piękny sonet wychwalający rodzinne strony.Pozdrawiam
Taki mniej sonetowy ten sonet, a może ja się mylę :)
A i tak nieważne, bo ten wiersz jest śliczny i mi się
podoba :)
Pozdrawiam :)
ciekawy wiersz pozdrawiam
Pięknie wyrażona miłość do stron rodzinnych. Miłego
dnia:)
wszyscy chcą do raju - po co?
Ja nieznaju
Pozdrawiam serdecznie
"O, polanowkie" A nie - polanowskie?
:)
Świetny!