Sosna V-cykl przyroda i życie

Wysoko na skałach zrębie
Sosna przepiękną koronę
Nad ciemną zwiesiła głębią
Gdzie lecą kaskady spienione.

Samotna rośnie na skale
Prawie ostatnia z rodu
Nie dba że kaskady fale
Skałę podmyły u spodu.

Z dumą oraz z godnością
Chyli się ponad urwisko
I widzi w dole pod sobą
Tłum świerków rosnących nisko.

Sosna się w chmurach kołysze
Ma wolne niebo nad głową
Nisko rosnące przybysze
Podziwiają wciąż na nowo.

Z pogardą patrzy u szczytu
Nigdy się do nich nie zniży
Woli samotnie do błękitu
Wciąż tylko wznosić się wyżej.

O życie walczyć nie będzie
Lecz wznosić się wyzej i wyżej
A fal spienionych orędzie
Podmyją spadziste krawędzie.

autor

Darsek

Napisany: 1993-08-11 Dodano: 2004-06-11 15:12:03

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie