Spadam!

Spadam! Już nie podtrzymują mnie Twoje Anioły.

Bezwładnie przemierzam otchłanie,zastanawiając się

gdzie leży granica mego upodlenia.Niebo,zakrzepłą

krwią marzeń zbrukane- cuchnie zepsutą miłością.

Z piekielną świtą Pustka spaceruje- przemierza

czeluście czarnej duszy.Nad pustym grobem, motyle

nocne, wesoło tańcują z bratem Mrokiem, już tylko

niechęć do samej siebie,trzyma mnie na tym padole.

Szloch, loch, żal i ból... dość już mam!

Czarna wdowa kochanka zjada ostatniego, sycąc

głód wiecznego pożądania.Wydrapuję oczy

niebieskie, w cementowych butach przez chaszcze

różne chadzam,szukając drogi wiecznego potępienia.

autor

Wiktoria Szalona

Dodano: 2009-11-08 13:07:17

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie