Spieszmy się kochać ludzi ...

dla ks. Twardowskiego. za sztukę uniesienia mnie w życie.

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko nas ranią,
zostaną po nich łzy i krzyk głuchy
tylko co nieważne ulega zapomnieniu
najważniejsze tak prędko się staje
potem zdziwienie tak już oswojone
jak uśmiech zrodzony z czystego cierpienia
kiedy odchodzę od siebie samej.

Mieć czas to być ze śmiercią na "ty"
zabiera nam radość i chęć spełniania marzeń
przychodzi wraz z łzami-smutek i zapomnienie
jak dwie przyjaźnie-ból silniejszy we dwóch
tak szybko obumierają, zaledwie po dwudziestu kilometrach
jak fałsz z mego głosu,jak potknięcie na scenie
widzą niemi,a mówią ci ślepi
stąpając po ziemi ryzykujesz kolejny krok
ufamy tak nieufnie,wciąż niepewnie i naiwnie.

Nie będę wciąż o tym pisać,
czas przyzwyczai mnie do bólu.
Nie zabije,aczkolwiek wzmocni

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko nas ranią
i ty co jesteś, a nigdy cię nie było
i nigdy nie wiem mówiąc ci przyjaciel
czy pierwsze to kłamstwo czy ostatnie ...

autor

Anna

Napisany: 2007-10-07 Dodano: 2007-10-07 20:07:53

Ten wiersz przeczytano 1013 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie