SPOWIEDŹ II

Byłem w toksycznym związku,
Nie płakałem,
Płakać się bałem.

Chodziłem z kobietą piękną,
Piękną i bardzo majętną,
Perwersyjnie inteligentną.

I wtedy kochałem,
Choć wyznać się bałem,.
Już nawet byłem o krok ...
Szok, ale z tchórzostwa skoczyłem w bok.

Pod respiratorem płakałem,
Że tak zmanipulować się dałem

Mała, moja kochana, mała
(Kwintesencja egoizmu),
Wtedy płakała.

A potem przyszło załamanie nerwowe,
Rozpoznanie lekarzy - zerowe,
"prowadzisz życie niezdrowe.
pan się z sobą cacka,
to jest leków pańskich tacka."

I pustka, jak przestrzeń kosmiczna,
A ona taka idylliczna, aromatyczna,
Apodyktyczna i seksualnie śliczna.

Destrukcja do imentu
I beznadziejność odmętów.

Moja matka powiedziała:
"brak sakramentu."

autor

KapRysiek

Dodano: 2012-02-28 08:46:49

Ten wiersz przeczytano 347 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie