Spowiedź z życia

Ludzie w dróg rozstaju
Zagubieni stoją
Ja przez deszczu krople
Oglądam ich spowiedź
Przy rozdartej sośnie
Spowiedniku duszy
Wybierają drogę do sumień pokuty

Ludzie w dróg rozstaju
W zamyśleniu bladzi
Ja na liściach klonowych
Ich spisuje testament
Przy szumiących topolach
Przewodniczkach mroku
Czekają samotnie na absolucję bycia

Ludzie w dróg rozstaju
Niemi bez wyrazu
Ja spoglądam na nich
Przez mgłę purpurową
Przy płaczących wierzbach
Kowalach ich losu
Szukają zrozumienia fałszywych swych kroków

autor

titelitury

Napisany: 2015-06-26 Dodano: 2015-05-26 18:06:56

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie