Stare Krzesło

powstał dawno kiedy byłam dzieckiem i nie podobało mi się jak wtedy " dorośli " traktowali starszych

Stare krzesło straciło dziś przęsło,
pękła mu noga gdy stawał w okowach.
Dziś nikomu niechciane spracowane krzesło,
straciło nogę po przebytych chorobach.

I kiedy stolarz zrobił nowe krzesła ,
ci ich nazwali "stare próchna"
"To już niedługo , bo już wybiła
wasza godzina i czas już do piachu".




Stare krzesło wiarą się wsparło,
jak laską łaskawą , wołając do Boga.
"Ufamy Tobie", weź nas w swoje ramiona,
Ucisz serca skołatane w Tobie zakochane.

z dedykacją dla śp Stefani i Józefa K. rozważanie wartości starości naszej u schyłku wieku

autor

editjoan

Napisany: 1989-08-15 Dodano: 2013-11-06 20:48:10

Ten wiersz przeczytano 2032 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie