Staruszek i okręt

Na głównej ulicy małej mieściny
ciemnej i pustej, że nic nie dojrzysz
dzierży staruszek w swych rękach liny
wśród zaokiennych spojrzeń wymownych

Wśród mroków nocy tuż ponad dach
wielki jak pień największej sosny
kładzie się cieniem fregaty maszt
w pokład wrośnięty i jakże wyniosły

Przed laty jeszcze był się zaciągnął
jako marynarz przygody żądny,
by dziś przysięgi słów stać się godnym
ciągnie swój okręt wciąż życia głodny

Latami pchany żagla otuchą
Ameryk obu odkrywał ziemię
Teraz, gdy całe wiszą w okruchach
spłaci swój dług, to jego brzemię

autor

Grusana

Napisany: 2020-02-13 Dodano: 2020-02-16 16:57:12

Ten wiersz przeczytano 1169 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie