Stary domb
Jest już na beju mój wierszyk o dębie, ale dzisiaj przerobiłem go i napisałem "po naszymu"
Rośnie przi drodze stary domb,
zasłonio mie swoim ciyniym,
nie wiym od kedy jest tu i skond,
choć mijom go codziynnie.
Stoi od lot tak domb staruszek,
żodyn na niygo sie niy podziwo,
dyć opowiedzieć wom musza,
jak ciynżki los stroma bywo.
Siod żech se kedyś pod jego piyń,
żeby odpocznyć chwileczka,
bo jo wyndrowoł bez cały dziyń
i żech zmachany był z leksza.
Opar żech sie o piyń plecami,
w stromie coś zaskrzipiało
i zaszumiało smutno, liściami,
choćby go co zabolało.
Widza tyn piyń stary, spynkany,
styrany przez wieki całe
i widza w korze naciyncia, rany,
gałynzie obłomane...
Pytom sie dymba po cichu:
co ci sie stało biydoku?
A on mi opowiado,
jak ciyrpi na kożdym kroku.
Ciynżko dymbowi wytrzimać,
stoć tu przez tela czasu,
na dworze, lato, czy zima,
na kraju tego lasu.
Żodyn stroma niy szanuje,
gałynzie łomiom dzieci,
a przeca on wtedy czuje,
że krew z gałynzi leci.
Jak był on jeszcze mały,
ktoś złomoł go w połowie,
gałynzie sie pozrostały,
ale bol nosi w sobie.
Do tego jakoś frela,
wyciyna kedyś nożym
miano od kawalera
na tyj dymbowej korze.
Ktoś polył trowa przi drodze,
opolył dymba całego,
niy myśloł wcale o szkodzie,
niy robiył se nic z tego.
Jak jo tak tego słuchoł,
i mioł to przed oczami.
zrobiło mi sie gupio,
przed tymi wszystkimi stromami.
Poszoł żech w dalszo droga,
czerwony cały na gymbie.
Jedynie co zrobić moga:
przeprosić ciebie dymbie.
Szanujcie wszyscy prziroda,
te nasze środowisko,
te lasy, luft i woda,
bo to jest nasza prziszłość.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.