Starzec

Chciałbym wyobrazić sobie Starca
Na ławce z filiżanką herbaty w ręku
Co dąży ku wiośnie o zapachu marca
Z głodnym wróblem bez zwierzęcego lęku.

Chciałbym być zapowiedzią nadchodzącego zaćmienia księżyca.
Totalnego zaćmienia bez niczyjej obecności.
Wyraz wrogiej poczytalności,nieprzeczona obietnica.
Zapomniałem przed snem policzyć swe kości.

I oto z pyłu wyłania się zrogowaciały kształt.
Ośmielam się myśleć,czynić,mówić.
Na nierównym piedestale wytrwale będe trwał.
Będe lekko krwawić,kroplami krew gubić.

I nie obawiam się bólu!
Zadaj go...
bezsumiennie...,
majestatycznie...,
prawidłowo...
Bez zbędnego grymasu,niepewności i trudu.

Strudzony wędrowiec świadom swych ułomności.
Cudzą dlonią pokieruje dążąc do ufności.
A kiedy coś tracisz,coś zyskujesz.
Cały świat wokół głowy kręci się i wiruje.

Więc firana z lekka odchyliła wewnętrzną część okna.
Nos przyklejony do szyby,wzrok chwilowo wyostrzony.
Nie wychodzisz z domu bo nie wiesz co cię spotka.
Bóg zrzuca linę dla ludzi nieodwracalnie zagubionych.

Wyobrażalnie niedocierająca wydaje się starość.
Wolę wyobrazić sobie szczęśliwego lecz obcego Starca.
Starca z filiżanką herbaty w niezdarnej ręce.
Z litościwym gestem skinienia głowy w wielkiej podzięce.

autor

DANEK

Napisany: 2005-04-16 Dodano: 2005-04-16 18:01:36

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie