Mała Nadzieja

Trucizna w kroplach rosy na koniuszkach trawy.
Zgarbione niebo nie uczyni z chmur obławy.
Puste miejsce przy zatłoczonym,animowanym stole
To klaustrofobia zamknięta w szczelnej aureorze.

Przeznaczenie dotyka siłą promieni ultrafioletowych.
Wbija się w życie niczym czerń w biel kłów słonich.
Zastanawiająca pamięć co niczego nie zapomni.
Gdyby mówiły,zapytalibyśmy o wszystko słoni.

Miłości raczej masz dość.
Czas to antidotum o opóznionym,spowolnionym reagowaniu.
Zgubić nie znaczy stracić na zawsze.
Tracisz na zawsze,zguba daje wiarę.

Wszystko to przybrane w sztucznie otrzymaną barwę.
Trzymasz w ręku rozwijającą się motylą larwę.
I nie zaciśniesz kciuków bo wielką nadzieję masz.
Wraz z motylem zrodzi się nowa,kolorowa twarz.

autor

DANEK

Napisany: 2005-04-14 Dodano: 2005-04-15 09:47:58

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie