Sto pięć lat naszego kościoła

Wiersz napisałam 5 lat temu, ale wydał mi się bardzo długi, więc go nie nadałam. Dzisiaj ośmieliłam się go wstawić.

Kiedy dusza tęskni, serce płacze, woła,
wtedy ludzie pragną wstąpić do kościoła.
Wyżalą się Bogu, o radę poproszą
i dłużej w swym sercu zgryzoty nie noszą.

Nie było kościoła, a dusza w potrzebie,
chce rozmowy z Bogiem, który mieszka w niebie.
Ślub trza wziąć w kościele, by żyć jak Bóg kazał,
odbyć spowiedź świętą, by Pan grzechy zmazał.

A gdy twe dzieciątka na świat przyleciały,
trzeba ochrzcić dzieci, jak matki kazały,
a potem Komunia i nasze dziateczki,
rączki poskładały, na główkach wianeczki.

A biedny emigrant, tylko o tym marzył,
te wszystkie Świętości w kraju swym zostawił.
W domu była bieda i kraj ciemiężony,
wyjechał „ za chlebem” bez dzieci i żony.

Emigranckie losy duszę przygniatały,
jego dusza i serce Jezusa szukały.
Maryi obrazek z kraju przywieziony,
nad łóżeczkiem dziecka został powieszony.

Nie jeden emigrant, często nie spał nocy,
klękał przed obrazem i żebrał pomocy.
- Dobry Boże pomóż, wesprzyj mnie biedaka,
Nie poradzę sobie. Moja dola taka.

Coraz bardziej tęsknisz, serce głośniej wola:
- przecież my nie mamy swojego kościoła,
naszego, polskiego, takiego jak w kraju,
o pięknym kościele myśli się zbierają.

- Zbudujemy kościół, wspólnymi siłami.
Wnet ludzie ochoczo stają z łopatami,
kopią fundamenty pod święty Dom Boży,
nie raz może głodni, często może chorzy.

Cencik do cencika, cegła do cegiełki,
buduje się kościół dumny, piękny, wielki,
i wznoszą się mury, piękne wieże wstają.
Co to za budowla ?- tubylcy pytają.

A to jest nasz kościół drogi, ukochany,
on przez emigrantów został zbudowany.
Tęsknota za krajem w sercach im pałała,
a miłość do Boga siłę im dawała.

Pamiętajmy o tych, co go budowali,
to ich dzieci, wnuki w pamiątce dostały.
Wielki Bóg im zapłać dla tych ludzi świętych,
co kopali ziemię pod kościelne fundamenty.

Kruszyli kamienie wielkimi młotami,
często stali w wodzie, oblani potami
i żyli nadzieją, że kościół powstanie
księża będą głosić niedzielne kazanie.

Tak mijały lata, jeden wiek już minął,
a nasz polski kościół swym pięknem zasłynął.
To tutaj Maryi pieśni zaśpiewamy,
to, co tutaj mamy bardzo doceniamy.

Doceńmy to bracia, kochajmy dom Boży,
niech miłość i wiarę ten kościółek mnoży.
Niech dzieci i starsi pieśni tu śpiewają
i tych budowniczych zawsze wspominają.

I ja też tu byłam i prosiłam Boga,
tutaj los mnie rzucił, emigrancka droga.
Po latach, gdy mocniej na nogach stawałam,
to za pomoc Bogu we łzach dziękowałam.

Święty Stanisławie parafii patronie,
dziś schylamy głowy, przed Tobą w pokłonie,
zostałeś patronem naszego kościoła.
dziękujemy Tobie, tak nam serce woła.

Podziękujmy księżom, co tu pracowali,
pionierskiego skarbu bardzo pilnowali.
To ich wszystkie prośby o świętą potrzebę,
na skrzydłach modlitwy uleciały w niebo.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-09-04 Dodano: 2017-11-04 14:34:40

Ten wiersz przeczytano 1068 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie