Stojąc na skrzyżowaniu

Stoję tam gdzie dróg jest rozwidlenie
modląc się o twórcze natchnienie
Stoję tam zupełnie rozżalona
że gdy źle wybiorę, znowu wpadnę w Twe ramiona
do wyboru mam dwie drogi na skraju lasu
a na decyzję o wyborze niewiele mam czasu
jedna droga żarzącymi węgielkami jest usłana
a ta druga ostrymi szkłami posypana
stojąc boso, jedną z nich muszę wybrać
by tę walkę toksyczną, kosmiczną w końcu wygrać
Idąc szklaną pokaleczę me stopy niezagojone
rozrywając świeże rany niezabliźnione
dotrę w końcu do powierzchni równiutkiej
lecz me rany nie zagoją się na tej drodze malutkiej
bo ledwie ze szkła bosą stopą zejdę
to szybko z powrotem na nie wejdę
nie łatwo jest zrzucić takie zaklęcie
jeśli nowa porcja szkieł czeka już na zakręcie
ale gdy wejdę na drogę usłaną wegielkami
to zaraz niebo ukaże się nad nami
wystarczy, że przejdę ten ciężki odcinek
na końcu drogi odnajdę ten wspaniały lek
który na zawsze już zabliźni me rany
gdyż będzie tam leżał miodek wylany
i nie można mi zbaczać z drogi pod żadnym warunkiem
nawet gdyby kuszono mnie wspaniałym trunkiem
bo wtedy znowu wszystkie rany się otworzą
a wtedy nawet inni ludzie mi nie pomożą
więc wkraczam na boso na tor węgielkowy
i wszyscy wtedy chylą swe głowy
ale po paru metrach zaledwie niestety
w mej czaszce rozum zakrywają jakieś tapety
i zmieniem kierunek mojej podróży
biegnąc po szkłach w stronę czerwonej róży
to nie widmo, nie zjawa, nie kawał łysiny
to on trzyma kwiat w ręku na przeprosiny.

autor

Fiona22

Dodano: 2006-09-24 00:51:22

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie