Stół

Uderzam pięścią mocno w stół,
aż nóż z widelcem w górę skacze.
Blat stołu łamie się na pół,
po takim ciosie, jak inaczej.

Zupa z talerza chlapie ściany,
obrus szybuje pod sufitem.
Żona zdziwiona, syn zmieszany,
patrzą jak depczę stołu płytę.

Ubranie w plamach z kapuśniaku,
dywan pokryty mokrą breją.
Skąd tu nerwowych tyle znaków,
i czemu chwile te istnieją.

Bo nieopatrznie, jak idiota,
w ekran przypadkiem popatrzyłem.
Ujrzałem tam, że brnie w kłopotach,
państewko nasze, dotąd miłe.

Pył wulkaniczny, deszcz, powodzie,
złotówka słabnie, plus wybory.
I pomyślałem...o narodzie,
dlaczego jesteś taki chory.

Ja tu grzeczniutko wcinam zupę,
porządek w domu mam, i ład.
A tam problemów widzę kupę,
pokryty brudem smrodu ślad.

Nerwy mnie wzięły, czując boleść,
walnąłem pięścią z nerwów siłą.
I było nagle już po stole,
skończyło się, choć było miło.

Morałem skończę, po cóż droczyć,
zaliczam się do cichych ludzi.
Nie patrzmy gdzie, sól sypią w oczy,
to tylko gniew, w nas może wzbudzić.

autor

Grand

Napisany: 2010-06-07 Dodano: 2010-07-15 15:15:39

Ten wiersz przeczytano 1127 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie