W strugach deszczu (łez)

Jest mi czasem siebie szkoda,
gdy w srebrzystym deszczu tonę,
gdy wciąż psuje się pogoda
i wiatr wieje w moją stronę.
Stoje tak i ciągle moknę,
deszcz przemoczył moje spodnie
i koszula także mokra,
a w kałuży but się tapla.

Gdy spojrzałem w drugą stronę,
zobaczyłem ją, co włosy,
jak szalikiem obwiązane,
tuli się porannej rosy.
Na kark zwiewnie kołysane,
piekny teraz zapach czuję,
nie chcę, ja to wiem,
ja ją pragnę, wzrok opuszczam.
Bym nie spłoszył zwiewną łanię,
muszę podkraść się, ja myśliwy,
upolować tą zwierzynę,
bym mógł potem być szczęśliwy,
gdy ją zgrabnie ugotuję,
moim myślom dam się bić.

Kilka słów, czy ty mnie słyszysz?
Przecież mówię głośno, wolno,
deszcz zagłusza me wołanie.
Chociaż przez kropelki deszczu,
fale głosu chcą się przebić,
tworząc łuk, dotykam włosów,
przez wrażliwość mego głosu.
Szepcę już bez mocy w sobie,
nie chcę, muszę, czy to zrobię?
Gdy wyciągam do niej dłonie,
ona znika gdzieś za rogiem.
Co zrobiłem źle? Ja tonę...
Utopiłem serce swe, a z nim miłość.
W strugach deszczu niech utonie,
niech już skona, bym mógł żyć.
Ja już oddam tę koronę,
nie chcę królem deszczu być...

autor

figaro79

Napisany: 2009-04-08 Dodano: 2009-04-09 08:06:44

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie