Strzyga

Kaskady śmiechu i buzująca radość.
Przez wijące się prześcieradła mgieł
prowadzi mnie do siebie Anioł.

Bujna czupryna,
śliczne niebieskie oczka,
niewinny uśmiech
i usprawiedliwiający rumieniec.

W legendarnej dzielnicy
Domów z Trzema Garażami
stoi Jej pałac.
W jednym pokoju zmieściłaby się
szufladka jaka przysługuje mi
na życie w mrówkowcu.

Wchodząc do sal otynkowanej cegły
skąd wygnano wielką płytę
czuję brud swoich łachów
i sadzę na twarzy.

Gdy jesteśmy w Jej komnacie
zdejmuje swoją suknię
jakby zrzucała z siebie blask księżyca.

Ziemisto-popiołowa cera,
zapadnięte oczy w sinych obręczach,
wystająca łopatka, gdzie powinno być skrzydło
i dwa żółte, wykrzywione kły
na próżno szukające w moich żyłach Światła.

Co brałem za bóstwo, okazało się diabłem.

Rozpaliłaś we mnie żar, potworze,
istny potop gniewu,
ale zostaję,
by móc gardzić tym bagnem,
w którym grzęźniemy.

Bo po cóż tu jesteśmy
- Ty i ja -
Przymierze Upadłych Aniołów,
surfujących na uciekającym czasie,
który na mecie przemieni nas w gnój.

Zataczamy się razem,
rechocząc jak głupi,
świat wprawiając w zgorszenie!

Śmiech dwóch pijanych diabłów
jeszcze nieraz odbije się echem
od jesiennego liścia
opadającego w cmentarną noc!

autor

Atanazjusz

Napisany: 2007-10-19 Dodano: 2008-01-08 12:42:25

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie