Stworzony do niczego

Narodzony... siłą wyciągnięty z łona
Pod naporem krytyki psychicznie kona

Jesteś niczym! - ciągle słyszy
Jak rozdzierający krzyk w martwej ciszy

Stworzony do niczego, na byt ten skazany
Wiecznie poniżany, co dzień wyśmiewany

Świat go nie chce, rodzina się wstydzi
Sam Bóg w niebie z jego życia szydzi

Nie zasługuje nawet na miano zbłąkanej ofiary
Za istnienie, o które nie prosił spadają nań kary

Okrucieństwo poniżenia nie posiada granic
To "coś" przecież można brać jedynie za nic

Aż potępianie sięga w ostateczność
Rysując przed nim w niebytności wieczność

Może byś się zabił? - sarkazm szeptany po cichu
Powieś się! Powieś za szyję na ciemnym strychu

Nie pomogło? Oh cóż z ciebie za śmieć!?
Wciąż żyje... Nie chce go nawet Pani Śmierć...

Jakie to żałosne widzieć jak Ona się śmieje
Lecz między mgnieniami w jego oczach ciemnieje

Tak kończy swój żywot jak w piekle na Ziemi
Zapada się w nicość, wsiąka w sferę cieni.

Ludzki sadyzm jak ironicznie bezkresne marzenia
Ciśnięty na śmietnik, nikt, ktoś, postać bez znaczenia

autor

Tiilii

Dodano: 2010-08-09 16:36:27

Ten wiersz przeczytano 710 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie